Yin

Update terug in Thailand

Chillen en chillie op ko chang
Eerste destinatie in Thailand was Ko Chang. Eindelijk weer eens zwemmen in de zee.
In de 10 dagen dat we er zaten heb ik welgeteld 1 keer mijn zwemgear aangehad. Het
regenseizoen piekte op het moment dat wij voet op het eiland hadden gezet. Fijn. Op
sommige dagen was het zelfs koud.
Tot drie keer aan toe ons hutje aan zee leeggedweild en op het moment dat we dachten
'zullen we gaan' werd Marcel ziek. Agossie. Dus vooral veel boeken gelezen, Marcel
verpleegd, en veel gesevenelevend.

Bijna back in Bangkok
Nou hebben we toch veel in bussen gezeten en eigenlijk alles wel meegemaakt wat je
met een bus kan meemaken (behalve een ongeluk gelukkig) maar wat wij op weg van Ko
Chang naar Bangkok meemaakten spant toch echt de kroon. De superluxe
hieperdepiepermoderne touringcar haperde al een paar keer onderweg, maar de
chauffeur kon het altijd nog wel even fiksen. Ook nog een stop van ruim een uur bij
een beun-de-beunhaas gemaakt, en toen eindelijk alles in orde bleek te
zijn.....stopte de chauffeur precies voor het bordje 'Bangkok 19km'. Geen benzine
meer. Nou ja!! Een buspiloot die zonder extra jerrycan met blup op pad gaat!! Nog
nooit meegemaakt. Zelfs niet in Mongolie of Indonesie. En we waren al een beetje
kribbig omdat de trip al 3 uur vertraging had en als je dan de bijrijder met een
lullig jerrycannetje van 2 liter ziet lopen langs de snelweg in het donker, dan zakt
je broek wel af en je moed in de schoenen. Lang leve de redder in nood: de public
bus die ons gestrande toeristen naar home-sweet-home Bangkok brengt.

Zen in tempel
Het stond al lang op ons verlanglijstje, ook al waren we de eerste keer Thailand er
niet aan toe, nu wel, we wilden ons 10 dagen laten opnemen in een buddhistische
tempel. En aangezien we de noordkant van Thailand ook wel eens wilden bekijken,
hebben we onze Wat in Chiang Mai gevonden. Een van de belangrijkste tempels van
Thailand, Wat Doi Suthep op 1.676 meter hoogte, wilde ons met alle liefde 10 dagen
adopteren en inwijden in de wereld van meditatie. Maar, op voorwaarde dat we leven
zoals de monnikken en nonnen ook leven. Een hele mooie en bijzondere ervaring. Ik
had mij van tevoren bedacht dat ik het nog wel eens moeilijk zou krijgen met 4 uur
's ochtends opstaan, 2 x per dag vegetarisch eten, niet praten, alleen slapen zonder
matras en niet roken. Maar niks van dat al. Ik bleek alleen veel moeite te hebben
met de ijskoude douche. De ijspegels kwamen nog net niet uit de douchekop. Brrrrr.
De volledige Vipassana-training zal ik ooit nog een keer gaan doen, als ik meer
ervaren ben in mediteren.

Chiang Mai, 19 oktober 2005

----------------------------------------------

Update Cambodja

Relaxen
Met de boot over de chocoladebruine Mekongriver zijn we Cambodja ingevaren. Ergens
achter palmboom nummer 5 aan bakboordzijde konden we aan drie stempelgeile
ambtenaren onze paspoorten geven en vervolgens per boot stroomopwaarts richting
Phnom Penh varen. Die rivier is echt breed in het regenseizoen. Langs de kant staan
de bomen tot hun knieen in het water. Net als de bewoners, die naar ons de armen uit
hun lijf zwaaiden. Da's nog 'ns een warm welkom. Lijkt Indonesie wel.
Voor ons vertrek heeft globetrotster Marit ons ingeprent 'absoluut naar de relaxte
plek van Pnomh Penh' te gaan, genaamd guesthouse nr. 9. En inderdaad, superchill.
Hier lekker in de hangmat geschommeld, gemijmerd en gezwijmeld met uitzicht over het
meer, woeste stormen voorbij zien razen, filmpjes gekeken, en even bijgekomen van de
Vietnamese gekte en de Mekongdeltatrip.

Actie
Na een kleine week hangmatten bekruipt dan toch het gevoel van 'eh, moet ik niet wat
actie uitvoeren??'. Wat gaan we doen? Dat waar ik eigenlijk voor naar Cambodja
wilde: Angkor Wat. Meer had ik niet op mijn verlanglijst staan.
Wat een geweldig en overweldigend staaltje historie staat daar naast Siem Reap! Als
Lara Croft in Tombraider bewoog ik mij door al die afgebrokkelde en overwoekerde
tempels heen, in gedachte alle toeristen kapotschietend, en sprong achterin de
tuktuk om me te laten onderdompelen in de mystiek van de volgende tempel. Marcel
sjokte er achteraan met z'n poffertjeszeildoek. Na een lange dag toeristenschieten
en door gangetjes gedoold te hebben gingen we met onze tuktukdriver even afpilsen.
Ben benieuwd of de tuktukker nog steeds een kater heeft.

Weg?
We waren al gewaarschuwd: ga niet over de weg van Siem Reap naar de grens van
Thailand! Dan en Maris zeiden het al, andere reizigers zeiden het ook, maar de
laatste traveller die we spraken in Siem Reap kwam net uit Thailand en vond het best
meevallen. Dus wat doen we? We nemen de bus naar Poipet. De eerst 10 kilometer waren
we stellig overtuigd dat Dan en Maris en al die andere travellers een beetje
overdreven hadden. Niks mis met de weg. Af en toe een kuil of plas water, maar dat
was het dan ook. Ja, tot het asfalt ophoudt en de weg uit alleen maar zand, blubber,
kuilen en water bestaat. De snelheid werd gereduceerd tot 20km/h en de verwachte
duur van de trip werd verlengd met 3 uur. In die 7 uur hobbelen is mijn ruggegraat
20 jaar ouder geworden, zijn mijn tieten wel 2 centimeter verzakt en had ik het
gevoel dat mijn ogen uit mijn kassen zouden rollen. Ach...we hebben voor hetere
vuren gestaan zoals bijv. de wegen in Mongolie. Maar toen had ik een sport-bh met
shockabsorper aan.
Toen we eindelijk de wegen van Thailand bereikt hadden voelde dat alsof we in de
hemel aangeland waren. We waren in eerste instantie uit Thailand weggevlucht, maar
toch voelt het ook weer fijn om terug te zijn. Wat kan een mens toch genieten van
geasfalteerde wegen zonder kuilen.
--------------------------------------------------------

Update Vietnam

Mutsen
Eindelijk, eindelijk was het 1 augustus! Eindelijk, eindelijk weer mutsen met
mutsen over niks en van alles. Meeting met Barbara en Dorien! Meetingpoint: Hanoi
Vietnam. (Helaas geen kaas, maar wel drop, strings en tijdschriften.)
Marcel kreeg het zwaar te verduren maar heeft zich tot op zekere hoogte kranig
gedragen. Raar hoor, zit je opeens in een typisch aziatisch land met ouwe bekenden
aan een ienieminitafeltje met ienieministoeltjes in een vietnamees straatje een
biertje te drinken. Erg gezellig en heerlijk vertrouwd.

Oorloggebied
Overal waar we kwamen kwamen we niet om de sporen van de oorlog heen. En als ik
ergens een hekel aan heb is het wel oorlog. Schitterende tempels waar bommetjes op
gegooid zijn, gebouwen die kapot geschoten zijn. Veel ruines zijn stille getuigen
van zo'n 20 jaar doffe ellende. En dat nog maar 25 jaar geleden.
Toen we met de bus richting Kontum gingen, reden we door het Agent Orange gebied. De
amerikaanse Ali Chemicalie heeft er toentertijd voor gezorgd dat er vandaag de dag
nog steeds niets groeit, behalve wat grassprietjes dan.
Toen de buschauffeur ons het vierdubbele wilde laten betalen omdat hij dacht dat wij
amerikanen waren, werd ik gek. Ik laat mij niet uitschelden voor amerikaan! Die arme
man wist niet wat ie meemaakte toen ik ontplofte en al snel daalde de prijs tot
slechts het dubbele van wat een local betaalt. De vietnamezen hebben kennelijk een
instelling van paybacktime. De zeldzame amerikaanse toerist betaalt zich dan ook suf
en blauw in Vietnam.

Shop 'till you drop
...maar dan op z'n vietnamees. Je gaat dan niet naar de winkel waar je in de rekken
zoekt naar je maat (mijn maat bestaat niet eens in Azie) maar je gaat naar de tailor
en bladert in wat boekjes. Je loopt langs de rekken met stoffen en wijst wat aan. En
eind van de dag heb je je nieuwe gewaad al aan. Piest pesas en dat voor bijna
noppiolie. Cool!

Vietnamese nemmen
De vietnamese keuken is toch wel erg lekker. Ik vind het smaakvoller dan
bijvoorbeeld de thaise, hoewel je bij een hole in the wall nooit echt krijgt wat je
wilt. Ook al wijs je naar de gerechten bij je buren op tafel, je eindigt dan toch
met een eenvoudige fried rice, met als je mazzel hebt wat kip erin.
Maar de nem (loempiaatjes) zijn geweldig! Ook al waren sommigen niet zo spannend,
het blijft lekker knagen. De lekkerste nems heb ik gegeten in Buon-ma-tot. We gingen
naar de gezellig-met-tl-verlichte-eethok aan de overkant. Geen idee wat ik had
besteld, maar er werden allerlei schaaltjes en bergen groenvoer op tafel geparkeerd.
Kennelijk naar aanleiding van mijn verbaasde blik deed mevrouw even voor wat ik
moest doen. Joepie: zelf nem rollen! Da's feest! Een beetje van dit, en dat, en zus
en zo in een vel rijstpapier, dichtvouwen, soppen in de pindasaus en naar binnen
schuiven. Heerlijk! Marcel zag het aan, trok wit weg en holde weer snel naar de
hotelkamer... niet van de nem maar van de griep.

---------------

Update China

Beijing
Vanuit Mongolie kwamen we weer in Beijing. Wat een wereldstad. De stad heeft de
grootte van Belgie en de smog van heel europa bij elkaar. Overal waar je loopt
struikel je over mensen. Als de koperen ploert flink z'n best deed dan kon je nog
zonder speciale filters er recht inkijken. En wat een hitte. Iedereen liep te
waaieren en met zonneplu's en een fles drinken rond. Om af te koelen holden we de
dichtstbijzijnde shoppingmall in (en gelukkig zijn daar er veel van) waar de airco's
op volle toeren loeiden.
Omdat het zo warm was, hebben we het onze tweede keer Beijing rustig aan gedaan. We
hebben voornamelijk erg gezellig in de hostel gezeten (in de airco) en aangezeten
met mensen uit Engeland, Amerika en Cambodja. Engelanders en Cambodjanen zijn
toppers, maar amerikanen blijven vreemde vruchten. Zeker als ze al een fles Four
Roses op hebben en de tempo van praten terug in de eerste versnelling raakt.

Lekker gegeten, films gekeken (Tom Cruise die russisch spreekt, maar volgens de
verkoper was het toch echt engels) en geshopt. Beijing is de plek om 'shoppingwise'
los te gaan. We hebben mooie souvenirs gekocht en dingen als windstoppers, stenen,
en een nieuwe fotocamera. Ben nog steeds aan het uitvogelen hoe ie werkt. Dat de
chinezen een handelsgeest hebben werd in de shoppingmall wel duidelijk. Als je niet
weet dat je moet afdingen betaal je al snel het tiendubbele. Maar na ons halfjaartje
Azie zijn we experts geworden in afdingen. Hoewel, er zijn er die het natuurlijk
altijd beter kunnen.

Communisme
Weinig van gemerkt. Ik kan me voorstellen dat in de countryside daar misschien meer
van te merken is, maar China heeft op mij de indruk gemaakt dat het een redelijk
vrij land is, dat ook nog eens westers aandoet. Uiteraard heeft china een groot
'achter-de-schermen'-cultuur, of nog beter gezegd, het is altijd moeilijk de
waarheid te achterhalen. Want een chinees wordt simpelweg gestraft als blijkt dat
hij afgeeft op de overheid.
De enige keer dat we er iets van merkten, was dat een bevriende chinees (van de
amerikaan) flink aangeschoten was geraakt in onze hostel en het plan had opgevat
hier een bed te scoren. Want naar huis gaan dat ging echt niet meer. De receptie
vertelde hem dat er geen dormbed meer vrij was en tollend op zijn poten vertelde hij
dat aan de amerikaan. Deze sliep in z'n eentje in een 4-persoons-dorm. Omdat de
amerikaan, mr. Larry King genaamd, ook al een fles Four Roses op had, ging ie wel
even verhaal halen bij de receptie. De uitleg was kort en simpel: volgens de
overheid mixen toeristen niet met chinezen en slapen deze dus niet in een kamer.
Gelukkig heeft de amerikaan op zijn typisch amerikaans vriendelijke manier (NOT!) de
receptie weten te overtuigen deze regel voor deze ene keer aan hun laars te lappen.
Lallend en brallend, en vooral tollend, gingen de chinees en amerikaan vredig samen
slapen.

Openbaar vervoer
Communistisch of niet, een ding snappen die Chinezen wel en dat is het openbaar
vervoer. In Beijing hebben we ons vrolijk van A naar B laten vervoeren per metro
(met begrijpbare wegenkaarten) en per spotgoedkope taxi, maar de trein was echt een
feest. Van Beijing namen we de nachttrein naar Sjanghai. We hadden nog nooit zo'n
trein gezien; stewardozen die van alles langs kwamen brengen, een gezellig
wakkerwordmuziekje op de achtergrond, instelbare airco, dubbelgeisoleerde wanden,
een schaaltje om je prultjes in te leggen, een gekantklostkleedje op het tafeltje,
met een bloempje in het vaasje, in sterkte verstelbare leeslampjes, schone
dekentjes, schone kussentjes, wegweppantoffeltjes, thermoskan met heet water, en een
relatief schone plee op de gang. Alles uitgerust in de modernste kleuren en designs.
Luxe dus! Voor bijna noppes!
Ook toen we vanaf de mongoolse grens de bus naar Beijing namen; dat zijn geen gewone
bussen. Nee, dat zijn bussen met 21 bedden erin. Natuurlijk chinese formaten, en
niet op marcel's postuur berekend, maar wel lekker liggen. Want slapen doen die
chinezen graag. En het liefst heel comfortabel tijdens het reizen.

Sjanghai
Vanuit Beijing wilden we aanvankelijk direct naar zuid China vliegen, maar berichten
van overstromingen in deze regio deden ons twijfelen. En precies op dat moment
ontvingen wij een e-mail van Monique dat zij en haar nieuwe (voor ons nieuwe dan)
vriend dat weekend in Sjanghai zouden arriveren. Is dat effe leuk! Op naar Sjanghai.
Moos en Roel waren net aangeland en wij stonden al bij hun voor de deur. En wat voor
deur!! Een 5-sterren-joepie-de-poepie-gebeuren waar wij in onze backpackkleedjes een
beetje underdressed voelden. Maar errug leuk om de gejetlagde Moos weer te zien en
kennis te maken met Roel en schoonpapa Rix. Heerlijk genoten van een waansinnig
buffet (papa Rix, nog bedankt daarvoor!) en met z'n allen hebben we een gezellige
avond gehad. En de lieverd had voor ons een heuse kilo Oud Amsterdam meegenomen en
een zak drop. En als je al zolang van huis bent, dan zijn deze alledaagse
versnaperingen opeens heel bijzonder. Binnen twee dagen was de kilo kaas dan ook op.
De chinezen zaten ons vreemd aan te kijken als we met de homp kaas op schoot zaten
te genieten van 'dat rare gele spul met gaten'.
Na alle neonlichtjes, koloniale gebouwtjes en toeristtraps in Sjanghai hadden we het
na 3 dagen hier wel bekeken. Beetje tempo maken, op richting zuid, want 1 augustus
moeten we in Hanoi (Vietnam) zijn. Vliegen dus. En ook de chinese airlines snappen
hoe je moet vliegen. Marcel had zelfs beenruimte. Moet je eens met een hollandse
maatschappij vliegen en dan naast Marcel gaan zitten. Nee, geef mij maar een chinese
airliner. Top!

Tai Chi
Van het voornemen om iedere ochtend in het dichtstbijzijnde park tussen de bejaarden
te gaan tai chi'en; daar is natuurlijk niks van terecht gekomen. Om 5 uur 's
ochtends stap ik niet vrijwillig het bed uit, en zeker niet om de bejaarden met mijn
onkunde te vermaken. Ook waren de parken niet altijd dichtbij. Om toch een beetje
aan mijn voornemen tegemoet te komen heb ik een workshop Tai Chi in Yangshuo gedaan.
Erg interessant. Hier had ik wel een maandje kunnen blijven om deze bewegingskunst
onder de knie te krijgen. De man die lesgaf zag er veel te jong uit voor zijn
leeftijd (leek 28 maar was toch echt 44) en volgens hem kwam dat doordat hij elke
dag zijn oefeningen deed. Op mijn 44e wil ik ook 28 lijken! Op die ene dag heb ik
zoveel geleerd dat ik het inmiddels allemaal weer vergeten ben. Mmmm, ik denk dat ik
nooit meer 28 zal worden.

-------------------------------------------------------------------------------------

update Mongolie

Same-same but different
Het klinkt een beetje decadent, maar we waren verveeld in Zuid-Oost Azie. Vanaf het
moment dat we aan het vaste land kwamen is alles een beetje van hetzelfde; same-same
but different. In Thailand kan je op iedere hoek van de straat een t-shirt kopen met
deze tekst en ik snap nu wel waarom. We waren toe aan totaal iets anders en al snel
hadden we onze zinnen gezet op Mongolie. Tickets en visa regelen, tentje en kleine
kadootjes kopen (schriftjes, stiften, knuffeltjes, zeepjes, sigaretten) en voor we
het weten landen we in Beijing. In Beijing even rondgesnuffeld op Het Vredesplein en
in de Verboden Stad en vervolgens de bus en trein in met bestemming UlaanBataar.

K(r)amperen
Wij zijn geen kampeerhelden, en ook in Mongolie bleek dat weer. Slapen op een dun
matje en in een tentje waar Marcel eigenlijk net niet inpaste. Niet douchen bij
gebrek aan water (gelukkig wel vochtige doekjes meegenomen), wildplassen en -poepen
bij gebrek aan wc's en onze thaise slaapzakken hadden een comforttemperatuur van +20
graden. De eerste week was het 's nachts tussen de 3 en 5 graden en dat laatste
hadden we sinds Nederland niet meer meegemaakt. Brrr.... zeker als je aan de
tropische temperaturen gewend bent geraakt. Afzien dus. Maar het land en de mensen
maakten een hoop goed.

Nomaden
Dat de westerse wereld zijn intrede had gedaan in Mongolie, was in de hoofdstad goed
te zien. Er waren (nog) geen McDonalds en ATM's te vinden, maar wel kon overal met
USdollars betaald worden, hingen grote billboards met westerse producten op gebouwen
en langs wegen in UB en kon je kiezen uit de franse, belgische, mexicaanse en
indiase keuken. Helaas is ook het aantal straatkinderen en bedelaars de laatste
jaren in grote mate toegenomen, als gevolg van twee strenge winters (tot -60 graden)
waardoor grote delen van hun vee was doodgevroren. Mensen die hierdoor geruineerd
werden trokken naar de stad of lieten hier hun hele kleine kinderen achter met de
hoop op een beter leven. In de countryside tref je nog het 'gewone' nomadenleven.
Mensen die evenals hun voor-voor-voorouders in een ger (ronde tent) wonen en met hun
vee 2 tot 3 keer per jaar verkassen. Wel zijn sommige nomaden iets moderner dan hun
voorouders en hebben een zonnepaneel en een schotel naast hun tv-ger staan.
De nomadenfamilies zijn bijzonder gastvrij. De afstanden zijn inmens die een Mongool
met zijn paard aflegt, dus hij kan bij elke ger aankloppen en krijgt meteen eten,
drinken en onderdak. Wij simpele toeristen betalen natuurlijk een kleine vergoeding,
maar wij hebben dan ook geen paard. Omdat ze met z'n allen in een tent wonen kennen
ze geen privacy. Wij werden uitgebreid bekeken tijdens ons naar-bed-gaan-ritueel,
voor ons erg vreemd maar voor hen volkomen normaal. Mijn beha uittrekken deed ik in
mijn slaapzak, als ik zeker wist dat iedereen in bed lag en het licht uit was. Ik
wil niemand shoqueren.
Hun vee is het belangrijkste in hun bestaan. Koeien, yakken, kamelen, schapen,
geiten, bokken en/of paarden. En dan in hele grote aantallen. Ze voorzien de nomaden
van eten en drinken. Ik kreeg het idee dat de vrouwen het zware werk deden. Melken,
boter maken, wassen, eten verzorgen, kinderen voeden en verzorgen, ger schoonhouden,
hout hakken; kortom het gerhuishouden draaiende houden. De mannen heb ik alleen maar
op hun paard vee zien drijven, toekijken hoe jongen geboren werden, het woord voeren
met toeristen of bezoekers en... vodka drinken.

Mongool zonder paard?
Buiten de hoofdstad bestaat deze niet. Een Mongool die niet kan paardrijden is
uniek. Ze zeggen dat Mongoolse kinderen eerder kunnen paardrijden dan lopen. We
hebben kleuters tekeer zien gaan op hun paard. Hilariteit dus toen wij voor de
eerste keer in ons leven op een knol stapten. De paarden reageren op geluid
("Tsjoe!") gecombineerd met een pets op hun kont. Mongolen gaan wild met hun paarden
om. Een paard met een eigen willetje wordt niet getolereerd. Hij krijgt op z'n ros
(....) als het iets niets doet wat de baas wil of andersom. Als een Mongool even bij
ons kwam aanzitten bij het vuur, dan bond hij met een touw de voorpoten (in Mongolie
zijn het poten en geen benen) vast en de teugels werden strak over het zadel
gebonden. Het beest kan dan niks meer. Ik vond het zielig, maar kennelijk is het
hier de normaalste zaak van de wereld.

Nadaam
In aanloop naar het grote jaarlijkse Nadaamfestival (een soort nationale Olympische
Spelen met onderdelen als paardrijden, worstelen en boogschieten) kwamen we langs de
weg clubjes mannen tegen met hun zoontjes (tussen de 4 en 14 jaar) die aan het
oefenen waren voor het onderdeel horceracing. Ons busje kon de jochies op hun
paarden net aan bijhouden. Sommigen hadden geen zadel en reden nog sneller dan de
gezadelde paarden. Bij de finish konden de paarden even rusten en langzaam maar
zeker werden ze weer 'opgevoerd'. De jonge jockeys zingen luidkeels een soort lied
waarmee de paarden zich opmaken voor de terugrit. Ongelooflijk mooi gezicht.
Later stonden we opeens tussen de traditionele worstelaars, die bezig waren met de
kwalificatierondes. Onder toeziend oog van de lokale monniken, die zich te goed
deden aan hompen gedroogd vlees, gingen de kleerkasten elkaar te lijf. Een partijtje
Mongools worstelen begint met de Eagle; een dansje waarin ze in slowmotion een eagle
nabootsen. De scheids neemt hun hoedje af en dan begint het. Ze kennen geen
gewichtsklassen, dus de kleine schrielkipjes mochten uitkomen tegen de reuzen. En
niet altijd de reuzen wonnen. Als de strijd gestreden is gaat de winnaar naar een
soort altaar en doet daar zijn overwinningsdansje (een andere eagle). Met die malle
broekjes en shirtjes was het een komisch gezicht. De winnaar krijgt van een monnik
een handvol eetwerk en deelt dat uit aan de toeschouwers.

Toen we na onze trip weer terugkwamen in UB begon het echte Nadaam. De
openingsceremonie begon op het grote parlementsplein, waarna de paardenharen
vaandels ter paard het stadion werden ingedragen. De (nieuwe) president deed zijn
woordje en het 10 jaar oude volkslied werd niet uit volle borst meegezongen maar
vanaf een briefje meegespiekt. De openingsdansjes en liedjes gezongen door nationale
popsterren waren niet zo spectaculair als bij de Olympische Spelen maar het was zeer
vermakelijk om te zien wat er allemaal mis ging.
In het stadion hebben we de worstelwedstrijden gezien, maar ik vond het maar
moeilijk te volgen. Midden in het veld waren zo'n 30 partijen tegelijk te zien, en
als er iemand neer ging, was ik net te laat.

Carnivoren
We hebben meerdere reizigers gesproken die hun vegetarisch dieet in Mongolie aan de
kant hebben gezet. Als vegetarier kom je om van de honger, mits je kunt leven op
alleen aardappelen en rijst. Mongolen zijn vleeseters. Groente en fruit is in de
countryside niet te verkrijgen en eigenlijk vinden ze het ook niet lekker.
Schaap is duidelijk favoriet en in overvloed aanwezig. Met stokjes of met bestek is
ingewikkeld, alleen een vork is voldoende. Ze doen het vlees in kleine stukjes op
een berg rijst, zetten de lippen aan de kom en roeien het zo naar binnen. Als we
noodles aten als lunch trakteerde onze chauffeur ons op een Slurp en Smak-concert.
Inmiddels zijn we in Azie wel gewend geraakt aan maaltijdgeluiden (sterker nog, ik
doe er vrolijk aan mee) maar in Mongolie spannen ze de kroon. Al doe ik nog zo mijn
best, het aantal decibel die Mongolen produceren haal ik niet.
De mongoolse keuken is niet spannend. Kleffe dumplings gevuld met meestal schaap,
pannekoekjes gevuld met schaap, glassnoodles met stukjes schaap, oftewel voor mij
voorlopig geen schaap meer.

Land
In de guidebooks wordt Mongolie omschreven als het land van 'the blue skies'. Niets
is minder waar. Waansinnige uitzichten, blauwe luchten, prachtige wolken, felle zon,
prachtige zonsondergangen, en 's nachts de melkweg tussen de sterren, we hebben het
allemaal gezien. Elke berg en heuvel heeft een andere kleur, rood, blauw, paars,
groen, geel, bruin, grijs, enz. Van gras tot steen, van steppe tot toendra, van
bossen tot woestijn, allerlei soorten landschappen ging aan onze ogen voorbij.
Waansinnig mooi land.

Visa-sukkels
Op de een of andere manier treffen wij het niet met onze visa-aanvragen. Alles wat
er mis kan gaan hebben we bij ieder land al een keer meegemaakt. De enige aanvraag
die soepel ging was die van Australie. Dat was ook handig en snel via internet te
regelen.
Voor onze indonesische visa stonden we in Melbourne voor een dichte deur wegens het
chinese nieuwjaarviering. In Bangkok lieten we een visabureautje onze visa-aanvraag
voor Mongolie en China regelen, die dit om een vage reden niet voor elkaar kregen.
Wel voor onze reisgenoten dus dat zorgde er helemaal voor dat het stoom uit mijn
oren kwam. Op weg naar de Mongolische ambassade in Beijing waren we verdwaald en
kwamen we te laat aan om de aanvraag te doen. De volgende dag lukt het wel, want we
wisten de weg. Omdat we in Bangkok geen double-entry visa voor China hadden
gekregen, moesten we in UlaanBataar opnieuw een chinese visa aanvragen, en toen we
die op donderdag na het Nadaam-festival wilden ophalen (onze trein vertrok
donderdagavond) bleek deze alleen op vrijdagochtend kantoor te houden.
Terug in Beijing hebben we visa-aanvraag voor Vietnam gedaan. We wisten de weg,
hadden voldoende pasfoto's, formuliertje ingevuld, tot dusver geen probleem. Alleen
bij het betalen dacht Marcel dat ik genoeg geld op zak had en ik dacht dat Marcel
genoeg geld op zak had. Niet dus.
Geen ATM in de buurt te bekennen en om 12 uur ging het kantoor dicht. Gelukkig
verliep de volgende ochtend bij de vietnamese ambassade alles vlotjes, maar
toch......Aaaaaaaaaaaaaaaaaaargh!!!!!

Beijing, 22 juli 2005

-----------------------------------------------------

update Thailand

Taaie thais
Koud de grens over en daar sta je dan. Geen bord is leesbaar en vindt dan
maar eens een flappentapper. De eerste halte Had Yai is een leuke, niet al
te grote stad. Een maand ervoor waren er nog twee bommen ontploft, maar
daar hebben wij niets van gemerkt. Wonderlijk hoe het thaise volk zich
over kleine en grote rampen heenzet. Op Ko Phi Phi, zwaar getroffen door
de tsunami, was behalve de ravage op sommige plekken nog weinig te merken
van deze ramp. Bijna iedere inwoner van dit eiland heeft wel een
familielid of vriend verloren, en nu 5 maanden later schijnt niemand daar
nog om te treuren. Thaise mensen zijn taaie mensen. Alle neuzen gericht op
de toekomst en blijven lachen. Bijzonder.

Thaipoppies
Thaise vrouwen zijn geweldig in bed. Althans, dat zegt men. En nu weet ik
wie 'men' is; van die niet-aziatische....mannetjes. Van die types. Van die
mannetjes die in hun eigen land duidelijk niet aan hun trekken kunnen
komen. Van die mannetjes die te lelijk zijn, te arrogant, te triest of
gewoon niemand zijn. En in Thailand zijn zij 'geweldig'. Het mes snijt aan
twee kanten; de thaise vrouwen willen geld en deze mannetjes hebben geld
en willen hun ego opkrikken.

Volle maan
Daar moeten wij bij zijn! We waren toch in de buurt en de hele wereld is
er al geweest en wij wilden nou wel eens weten waar al die fuzz om is;
Full Moon Party op Ko Phagnan. Omdat volle maan in het boeddisme heel
belangrijk is, werd uit respect voor het geloof het feest een dag
opgeschoven. Fullmoon werd Egg-moon-party genoemd. Veel (jonge) mensen op
een klein strandje met veel tenten die slechte muziek (van Britney Spears
tot onbekend geneuzel) door elkaar heen bleren. Nee, dit kan toch niet De
FullmoonParty zijn??? We lopen nog eens het hele strand over om te kijken
of we niet iets missen. Nee, we missen niks. Dan maar aan de buckets.
Misschien dat de Halfmoon-, Blackmoon-, Quartermoon-, of de No Moon-party
veel beter is, maar daar hebben we maar niet op gewacht.

Thaifood
De thaise keuken is erg heet. Schijnt. Maar wat is heet? Als het stoom uit
je oren komt, zweet op je bovenlip hebt en je smaakpappillen voor de rest
van je leven weggebrand zijn? Ben er nog steeds niet achter. Tot nu toe is
het niet zo spannend. Marcel is natuurlijk geen graadmeter want die begint
al te zweten bij zuurkoolstamppot (mmmmmmmmm........zuuuuuuuuurkool!!).
De Masaman-curry (thaistyle) is momenteel een van de favorieten, maar het
verschilt per eethuis. Culinaire hoogstandjes hebben we nog niet ontdekt.
Maar daar gaan we verandering in brengen, we gaan op kookles.

Massage
Oef, pijnlijk is het niet, maar prettig in de verste verte niet. Ik vind
het al vreselijk als iemand zijn vingers zit te knakken, laat staan als ik
mijn eigen ruggewervels hoor knakken. Brrrrr. Dit verrassingselement van
de thaise massage vind ik bijzonder a-relaxed; Gaat ze me nu kraken? Ojee,
ze pakt m'n hoofd, als ze nou maar niet... Mars vind het geweldig en ligt
het liefst elke dag in de massagesalon. Logisch, want zijn rug is te groot
om in de kraak-greep genomen te worden. Ik hoop dat ik nog een massagedame
tref die groot genoeg voor Marcel is. Kijken of ie 't dan nog steeds lekker vind.

 Surrathani, 27 mei 2005

-------------------------------------------

update Singapore en Maleisie

Amazing Singapore
Na aankomst op de airport van Singapore hadden we al snel onze weg in de
futuristische metro gevonden. Eitje. Je leest wat borden, volgt een van
de gekleurde lijntjes en hopla, we stonden in de pittoreske wijk Little
Indiah. Zonder aan iemand de weg te vragen. Da's wel vreemd en even
wennen na het chaotische Indonesie.

Maar waar mijn mond helemaal van open viel waren de brandschone straten.
Voeten vegen voor je naar buiten gaat. Uiteraard van voorgaande
Singaporegangers vernomen dat deze stad erg schoon is, maar toch raar om
een steriele aziatische stad te zien. Alsof er iets niet klopt. Zitten
we in een schijnwereld??

In Little Indiah konden we ons weer helemaal te goed doen aan indiaas
eten. En nog cheap ook. Heerlijke onbekende gerechten gegeten in een of
andere indiase gaarkeuken, geserveerd op een bananenblad en (helaas voor
Mars) zonder bestek. Joepie!

Exqueezemie?
Hier hadden we ook onze kennismaking met het Singaporiaans; engels maar
dan door de verschillende culturen gemixte versie. Mijn engels is niet
slecht, maar ik verstond ze meestal gewoon niet. En als ik vroeg om te
herhalen wat ze zeiden verstond ik het nog niet. Irritant. Marcel
beweert dat het aan mijn gehoor ligt, want ook hem versta ik regelmatig
niet.

Singapore is een rijke en zakelijke stad en kon ons niet echt bekoren.
We zijn er niet lang geweest, twee nachten en een dag, maar zo'n
steriele stad hoeft voor ons niet. Ook is alles net zo prijzig en
regenachtig als in nederland, dus wegwezen. Met de bus naar Maleisie,
bestemming Malacca.

Maleisie
En daar stonden we dan in Malacca: face to face met een oerhollandse
molen met daartegenover de townhall genaamd Het Stadhuys. We stonden
even raar te kijken. Uiteraard veel nederlandse geschiedenis hier, maar
een molen??? Niet eens een echte maar een groot schaalmodel.  Toch voor
de zekerheid Marcel nog even in front of de molen op de kiek gezet en
toen snel verder gehold op zoek naar ontbijt.

In het maleisisch paeninsula konden we onze draai niet echt vinden. Een
mix van de welvarendheid van Singapore met de mensen en taal van|
Indonesie. Het lijkt wel hoe welvarender de mensen zijn, hoe minder ze
kunnen en willen lachen. Als je gewend bent geraakt aan mensen met een
smile van oor tot oor en met je willen praten (om zo hun waar te
verkopen of gewoon uit interesse) dan komen de Maleisiers als een
chagrijnige volkje op mij over. Ook op cultureel gebied konden we de
krenten in deze maleisische pap niet vinden. Niet geheel
verbazingwekkend als je nagaat dat Maleisie binnen 10-15 jaar een van de
welvarendste landen van Azie wil zijn. En ze werken er hard aan. Overal
wordt gebouwd. Langs de weg zagen we de ene bouwput na de andere. Veel
hoge gebouwen en complete vinexwijken. Aan de weg wordt ook veel
getimmerd. Grote, strakke wegen dwars door afgelegen gebieden. Ook de
rotsmuren en groen langs de weg werd vervangen door geplaveid beton.
Want ja, in Azie vinden ze beton mooi!. Hoe meer hoe beter. Jungle en
groen is voor de armen. Beton is hier bijna een statussymbool.

Het reizen in Maleisie verliep erg smooth, keurig en simpel. Ideaal land
om op vakantie te gaan als je niet zit te wachten op onberekenbaar
vervoer. Iedereen spreekt engels en geeft antwoord in het engels, ook
als wij in onze beste bahaasa Indonesia (vrijwel hetzelfde als Bahaasa
Malay) bijvoorbeeld een bestelling door wilden geven. Echt niet leuk.

De liefde van de man gaat door de maag. Zo ook mijn liefde. Op de een of
andere manier heb ik altijd in mijn hoofd gehad dat de maleisische
keuken een verbeterde versie is van de indonesische en dat ik hier tot
over mijn oren culinair verliefd zou worden. Over smaak valt niet te
twisten, maar ook als er totaal geen smaak aan zit?? Geen moment heb ik
een euforische natafelgevoel gehad in Maleisie. De nachtmarkt van Kota
Baru had hier verandering in kunnen brengen (als ik de LP moet geloven
een maleisisch culinair walhalla) maar door een tyfusuitbraak was deze
gesloten.

In de Cameron Highlands hebben we even een klein weekje heerlijk genoten
van de frisse lucht en bijbehorende bergen. Lekker sportief gedaan;
bergje op geklauterd en bergje af gesjokt. Uiteraard spierpijn op
plekken waarvan ik nooit geweten heb dat daar spieren zaten. Dat krijg
je als je je man een trek laat uitzoeken die achteraf voor de 'very fit'
 bleek te zijn. Maar wel leuk! Een beetje fitness ter voorbereiding van
onze jungletocht was niet weg. Echter bleek de beoogde jungle, de oudste
jungle ter wereld Taman Negara, in het weekend dat wij er waren bevolkt
te worden door honderden KL'ers die in dit lang weekend met hun gezinnen
erop uittrokken. De kans op echte apen zien werd nihil en we kozen het
hazepad richting Perhentian Islands. Want de Perhentian Islands; die
zijn fantaaaaaaaaastisch!!! Maar ook highly overrated....

Kortom; Maleisisch Paeninsula is voor ons een no go. Twee weken waren
meer dan zat. Wellicht dat de Saba en Sarawak-zijde meer cultuur en|
leuke mensen bieden, maar daar komen we deze reis niet achter.

Phuket, 19 mei 2005

---------------------------------

update: indonesie

We zijn nu twee maanden verder en hebben Indonesie achter ons gelaten. Maar ook van
Indonesie moeten we zeggen: we komen terug. Sjeez, als we dat over alle landen gaan
zeggen dan zullen we deze grote reis nog een keertje over moeten doen.
We hadden graag in Indonesie langer willen blijven dan 2 maanden, maar dan hadden we
een visarun moeten doen. En omdat we nog zoveel landen in Azie op ons verlanglijstje
hebben staan zijn we nu aangeland in Singapore.

In Australie hadden we in korte tijd veel kilometers gemaakt, in Indonesie veel tijd
aan weinig kilometers. We waren er ons niet helemaal van bewust dat al die eilanden
zoveel bergen hebben (staat niet op de LP-kaarten!). En dus ook slingerwegen en
-weggetjes. Of op sommige plekken gewoon geen weg. Uiteindelijk kwamen we altijd op
plaats van bestemming hetzij enkele uren of dagen meer dan aanvankelijk bedacht.
Maar het reizen wende snel, en we werden er ook handig in. Toch sta je raar te
kijken als de good ol' Lonely Planet er eens naast zat, en de bestemming niet meer
aanwezig was. Daar stonden we dan in de middle of the night in f#cking nowhere
snakkend naar een douche en bed. Zo creatief als we zijn een mannetje gesjarterd om
ons te ojekken naar een ander verblijfsoord. (Grote kans dat zijn brommer inmiddels
overleden is, want een 'orang besar' met ook nog een 'tas besar' achterop....) Liep
het eindelijk een keertje niet vlekkeloos, eindelijk een avontuurtje (wat ie zo gra
ag wil), wordt ie chagerijnig!! Nou ja! Maar na een warm welkom in het andere hotel
met een kopje thee kon meneer al snel weer een beetje lachen om dit 'avontuur'. 

Mandi
Ik heb het helemaal gevonden: de mandi. 's Ochtends met je duffe hoofd, want ja de
moskeeen kondigen zich rond 4.30 uur al aan, scheppen met een bak koud water. De
eerste schep is altijd met kiezen op elkaar, maar daarna kan het waterfeest
beginnen. Als er water is natuurlijk. We weten inmiddels dat het handig is bij het
inchecken om je mandi te vullen, want de kans is groot dat op een ander tijdstip
geen water uit de kraan komt. Ook weten we nu dat je nooit je mandi moet verversen
zonder eerst even te checken of er wel water is. Je kont met water afspoelen vind ik
nog steeds erg lastig. Niet alleen m'n achterwerk nat, maar ook mijn kleren nat. En
als het van onderen nat is, hoe trek je dan die (nat of geen natte) kleren aan?? Ik
ben er nog steeds niet achter hoe de vrouwen na een kleine boodschap op een
aziatische wc met al die nattigheid omgaan. Dus reis ik standaard met een rol papier
in m'n tas.

Bestek is uit
Marcel vindt dat mijn tafelmanieren in Indonesie er zwaar op achteruit zijn gegaan.
Hij zit tegenwoordig liever naast me dan tegenover me, zodat hij mijn nieuwe manier
van eten niet hoeft te zien. Horen helaas wel, want als je smakt smaken de kruiden
veel lekkerder heb ik ontdekt. De lucht wat je erdoorheen smakt versterkt de aroma.
Alle Indonesiers vinden dat en aangezien ik half-indo ben...... En met je handen
eten is gewoon handig. Ze zijn groter dan een lepel en zo kan ik meerdere
smaken/gerechten met rijst naar binnen scheppen. Ondertussen kan ik checken of er
geen graten of botten inzitten. Ik probeer net als de pinda's alleen met m'n
rechterhand te eten, maar helaas ben ik nog niet geschoold genoeg. Ik blijf oefenen.

Bende
Maar wat een ongelooflijke luie rommelkonten zijn die pinda's! Dit gegeven werkt
natuurlijk een beetje in mijn voordeel want nu begrijpt Mars mij een stuk beter. Het
zit er bij mij dus ingebakken en ik kan er helemaal niks aan doen. 
Zonder gekheid; alles, maar dan ook alles, wordt overboord, uit het raam langs en op
de weg gegooid, gespuugd, gesnoten, geroggeld. Van plastic tot snot, van meubels tot
noem maar op. Het meest schokkende zagen we gebeuren tijdens onze overtocht op een
grote LoveBoat. We hingen over de reling te kijken naar het water, en naast mij
stond een jongen keurig het dek aan te vegen en alles in vuilniszakken te doen,
achter mij hing een bord 'keep our sea clean' en een dek onder mij werden twee grote
vuilnisbakken in zee omgekieperd. We waren geschokt! Marcel hield mij tegen, maar
anders had ik de kapitein even onder handen genomen. Over tien jaar is er weinig
meer van de natuur over. En de overheid doet helaas niets.

Maar gelukkig zijn de indonezen errug aardige mensen. (Duh!) Supervriendelijk,
willen graag  engels met je oefenen, en sommigen nederlands, willen graag geld aan
je verdienen, maar zullen niet snel van je stelen. Ze begrijpen niet dat we elkaar
10 jaar kennen en niet getrouwd zijn, en kijken vreemd op als een vrouw van 30 geen
kinderen heeft. Ik knik dan naar Marcel en kijken zij me aan met een begrijpende
blik van 'Oooo'.

Kortom: indonesie is top en we komen zeker terug. Al is het alleen maar om volgend
jaar mijn ouders weer op te zoeken die 6 weken Bali op de planning hebben staan. 

Linsey, Singapore , 20 april 2005

 ------------------------------------------------------------

update Bali

Onze laatste bestemming in Australie was Melbourne. Mooie stad en vooral groot.
Hier hebben we een week en nog wat dagen op onze visum voor Indonesie gewacht, en
ondertussen leuke dingen gedaan. Zoals het St. Kildafestival, bioscoopje, uiteten
(vooral noodles met o.a. pens!!), nachtmarkt etc. De Great Ocean Road staat nog
steeds op ons verlanglijstje. Hier zijn we niet meer aan toe gekomen. Maar we komen
nog een keer terug.
Inmiddels hebben we Australie achter ons gelaten en zijn we op 20 februari aangeland
op Bali. Home sweet home.
 

Sanur
We hebben de afgelopen twee weken heerlijk gerelaxed op Sanur. Pa en ma en broer
Dijkman lagen nietsvermoedend op hun tampa toen wij een verrassingsbezoek brachten.
Fantastisch om iedereen weer te zien! De ouders vonden ons hotelletje aan de
overkant te ver lopen en boden ons 11 nachten in een luxe cottage aan.
Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrima!
 
Hier hebben we heerlijk gerelaxed en bij kunnen komen van onze Ozzie Tour. Ook
hadden we deze tijd nodig om te acclimatiseren. In Melbourne was het
spijkerbroeken-weer, en op Bali hebben we onze spijkerbroeken maar aan de palmen
gehangen.
 
Met de fam
Met Erik en Ineke hebben we een ' woeste'  rafttocht gedaan bij de Agung-Agung.
Geweldige omgeving en lekker fris water. Van onze shopkoningin Ien hebben we met
stomme verbazing de kunst van het afdingen geleerd. Met Erik hebben we kennis
gemaakt met arak (" One big glass with ice, one glass with arak, one bottle of
sprite and lots and lots of lemon, please." ). Ook hebben we met deze prettig
gestoorden vier scooters gehuurd in Ubud, en hebben we daar door de sawahs
getoeterd. Toen we bij een warung even een frisje hadden besteld, kwam er een oud
mannetje met een kapmes de hoek om lopen, en die wilde wel even een klapper uit de
palmboom choppen (5.000rp). De meeste Bali-gangers kennen deze man of zijn broer
wel... Met ma heerlijk gedobberd op een luchtbedje en met pa naar ' zijn'
massagevriendinnen geweest. Leuk en lekker allemaal.
 
Kuta
Eergisteren hebben we afscheid genomen van de fam en zijn wij naar Kuta gegaan. Wat
een drukte opeens! Alsof we weer in Australie zijn. Toch even leuk om hier het
weekend te spenderen. De UluWatu (11e eeuwse zeetempel) was toch niet helemaal wat
we ervan verwacht hadden.  Wel schattige aapjes. Komisch om te zien dat Marcel hier
de attractie was. Menig toerist wilde met ons, maar vooral met Marcel, op de foto.
Maandagochtend vertrekken we naar Kuta op Lombok.
 
Volgens inside-information zijn de bergdorpen, en eigenlijk alle Balinezen, in rep
en roer en bidden en offeren ze zich suf. Op mystieke wijze hebben alle tempel(tje)s
een witte ' plus en min'  opgeschreven gekregen (niet met krijt, ook niet met verf,
maar met ????). Dit is een teken van de goden wat duidt op naderend onheil. Doordat
ten tijde van de tsunami de Agung-Agung gerookt heeft, wordt er gevreesd voor een
vulkaanuitbarsting. De laatste was in 1963.

Kuta Bali,  6 maart 2005