|
17 Oktober 2005
Hallootje !!! We zijn er weer !!!
De hardware waar we wat probleempjes mee hadden is weer up en functional
en zelf zijn we ook weer helemaal ZEN na onze 10-dagse spirituele
ontdekkingsreis in de DOI-SUTHEP tempel in Chang Mai (Thailand). Het is me
wat zo'n meditatie-cursus in een Buddhistische tempel.....10 dagen niet
roken, 10 dagen apart slapen op een stuk dubbelgevouwen tapijt met vlooien
(die men niet mag doden volgens het 1ste precept van Buddha), 10 dagen niet
praten, 10 dagen om 04.00 uur je nest uit, 10 dagen 2x per dag eten
(vegetarisch om 07.00 en om 11.00), 10 dagen lang Buddhistische gebeden
prevelen en 10 dagen lang jezelf een plaats in het Nirvana mediteren en
verder helemaal NAX.... Heerlijk!!!!.... I LOVED IT !!!! Na 10 dagen liep
ik, 6 kilo lichter en niet rokend, de tempel uit met het gevoel alsof ik me
haar had gewassen met een ietwat te heftige menthol shampoo...... en dat dan
aan de binnenkant van mijn schedel. En dan te bedenken dat het echt
meditatie-vuurwerk nog moet komen.... practice, practice, practice!!
Ja zullen jullie zeggen... dat is allemaal wel leuk maar ondertussen loop
je zo'n 2 maanden achter met je verhalen en foto's..... OKE.... fasten
you're seat bellts !!!
Het verhaal gaat dus verder op 15 July in Bfuckingijing alwaar we in een
hostel (chinese style) zaten t.o. het station van Beijing. Dus lekker mensen
kijken, marktjes bezoeken en shoppen en biertjes drinken met de andere
gasten, waar we het zo druk mee hadden dat we helemaal vergaten de chinese
muur te bezoeken. Toen we vernamen dat Monique Pronk met haar nwe vlam Roel
in Shanghai zouden zitten, moesten we natuurlijk ff daten. De treinreis van
Beijing naar Changhai nam zo'n 14 uur in beslag. De treincoupe was voor een
communistisch land zeer luxe, bloemetje op tafel, goede bedden en het deed
me afvragen hoe communistisch China nou eigenlijk is. Op 21 july kwamen we
aan in Shanghai en duidelijk de rijkste stad van China. Overal enorme
sky-schrapers (??!), straten vol shopping malls, neonreclame en veel.. heel
veel chinezen. En zo sta je dus opeens in Changhai. Het drong niet tot me
door en ik kon er niet van genieten ik moest maar tegen mezelf zeggen
"Hallo, je bent in Changhai... Hallo !!! Kuifje..". Achteraf
gezien duidelijk het begin van de Travellers Blues. Lins sleepte me nog mee
naar het allom vermaarde Changhai Museum, een tentoonstelling van vroeg
gotisch geslepen jade en pleistoseen gekleide potten en pannen.... maar ik
ben gewoon geen museummens !!! Gelukkig maakte de zogenaamde Bund-tunnel
veel goed (voetgangers tunnel onder de rivier de Yangze en een orgasme van
licht). Maar de echte parel van Changhai was het buffet wat ons werdt
aangeboden door de nwe schoonpa van Monique. Die zaten in een van de betere
hotels en dat had een van de lekkerste en uitgebreidste buffet wat ik ooit
had gezien. Shushi, peking eend.. etc,etc .. wij als uitgehongerde Budget
travellers bleven opscheppen (riks nog bedankt hiervoor). Verder weinig
gedaan, geshopt hadden we al in Beijing, en we moesten verder want op
01-08-05 hadden we een een date met Bar en Dorien in Hanoi. (geweldig...
Beijing, Shanghai, Hanoi... alsof het nix is...!!). Dus wij cheeppie een
ticket gescoord naar Guilin om daar op 26 july de wereldberoemde
Elephantcave te bezoeken. Een echte grot met steen enzo.....???!!
In Guilin namen we den boot over de rivier Lijang naar Yangzhou. Het
uitzicht vanaf de boot was fantastisch en uit de boeken maakten we op dat er
al sinds de Trang-dynasty terecht boeken en gedichten over deze route zijn
geschreven. Onze chinese gids kon er dan ook geweldige verhalen over
vertellen en op zo'n moment is het erg jammer dat je geen chinees
versta...(-:. Na een halve dag boten kwamen we aan in Yangzhou. En Yangzhou
was een prima stadje zeer touristisch maar toch relaxed, hier begon de
reismoeheid in volle hevigheid toe te slaan, het was bloedheet en ik had
geen zin om maar iets te doen behalve op mijn nest te liggen en een beetje
te shoppen in de SAME-SAME BUT DIFFERENT winkeltjes, na dik 7 maanden reizen
was het officieel ik had de "travellers blues". Lins heeft nog een
cursusje Tai-chi gedaan maar mij zat het wel gescheten. Achteraf wel jammer
want volgens de boeken is het een van de mooiste gedeeltes van China.
Gellukig mochten we van dichtbij een chinese begravenis meemaken.... een
gebeurtenis waarbij men een wake van 3 dagen houdt, met een chinees orkest
dat bij iedere bezoeker die komt of weggaat zijn tonen laat horen. Heel
indrukwekkend allemaal.... vooral als het onder je raam van je hotel
plaatsvindt.
Wilden we op 1 augustus in Hanoi zijn moesten we verder, dus wij bussen
richting Nanning zeg maar Almere op zijn chinees waar de serveersters na
iedere slok van je bier je glas bijschenken en onverstaanbaar engels praten.
In Nanning probeerde we een vlucht naar Hanoi te boeken, maar die vlucht
bestond niet meer zodat we genoodzaakt waren te treinen naar Pingxian de
grensovergang tussen Vietnam en China. Voor alle duidelijkheid alles speelt
zich af in het Chinees en er komt geen woord engels aan te pas. Dus voordat
je weet wat er nou aan de hand is ben je alweer een dag verder. Op 31 july
stonden we, na een treinreis van 6 uur in een overvolle dubbeldekkertrein
waar men gewoon in het gangpad van de coupe staat te pissen ( rare mensen
die chinezen), in de stromende regen op het perron van PingXian. Ons
questhouse zat midden in de renovatie en had gezellige gaten in de muren en
er kwam, wat wil je ook anders in China, rood water uit de kraan. Maar het
was goedkoop en dat was wat we wilden. Vanwege het weer een beetje op het
terras zitten pilzen en verwonderd zitten kijken naar de verrichtingen van
de wok-kok en per ongeluk hond besteld wat best te hachelen is maar wel een
beetje veel botjes.
Op 1 Augustus liepen we de grens over, op naar Barbara en Dorien in
Hanoi. Hanoi was gezellig druk met veel fietsen en goede franse baquettes,
onvermijdelijke winkeltjes,marktjes en straatventers. Die avond was het
zover, na 7 maanden onthouding zien we Bar en Dorien weer, na de innige
omarmingen zitten we in Hanoi aan een biertje en na een uurtje is het alsof
je nooit bent weggeweest. Op 3 augustus 10 jaar Marcel en
Linsey !!!!!! JA... time flies when you're having fun !!! We hadden
eigenlijk het plan om te splurgen in een een of ander luxe hotel maar na
zo'n 8 maanden budget travel vonden we een dure kamer zonde van het geld en
besloten om onze uitzet bij elkaar te scharrelen in de vele same-same but
different shoppies die Hanoi rijk is. 4 Augustus met de bus via de Marble
Mountains naar Hue om daar de Vietnamese versies van de pagodes en tempels
te bewonderen, het was duidelijk dat de aannemer nog niet helemaal klaar was
met het herstellen van de door de amerikanen aangerichte schade, en dat hij
nog wel ff werk zou hebben ook.... met een beetje fantasie kon je hier en
daar nog wel een tempeltje in elkaar knutselen. Maar na al het tempel geweld
in China en Thailand werd ik hier niet echt warm van... Dus op naar Hoi-an
het wallhalla van de tailor-made kleding en de dames werden er helemaal een
beetje onrustig van. In de bus proefde ik zowaar een "hoera....!! we
gaan naar de huishoudbeursstemming". Dus shoppenshoppenshoppen in
Hoi-an en zelfs ik kon de verleiding niet weerstaan en liet mezelf, voor
weinig, een pak aanmeten. Ook een dagje op de brommert door de binnenlanden
naar het Tempelcomplex van My Son. En volgens mij heet het complex zo, omdat
dezelfde aannemer die de tempels in Hue aan het opknappen is, het zo druk
heeft, dat hij het opknappen van deze tempels maar aan zijn zoon heeft
uitbesteedt. Maar zo te zien heeft zoonlief andere dingen aan zijn hoofd
want er werdt wederom een beroep gedaan op de fantasie om er iets moois van
te maken (met dank aan de amerikanen natuurlijk). Na een naggie in Danang
stonden Lins en ik (Bar en Dorien gingen naar Nha Trang) 03.30 op het
busstation voor de reis naar Kon-Tum, het begin van de Ho-Chi-Min trail. De
buschauffeur had er zin in reed als een bezetene over de smalle weggetjes en
het is een wonder dat we heel zijn aangekomen. In Kon-tum het dorp van de
Montegards(bergvolk) bezocht waar het snel duidelijk was dat de binnenlanden
van Vietnam nog echt arm en onontwikkeld is... gelukkig hadden de Montegards
zelf er niet zo'n moeite mee want het hele dorp was collectief om 11.00 's
morgens al als een kokosnoot. In Buan Ma Thot vanwege een foute Loempie een
daggie op de pot gezeten gelukkig was het kut weer... dus Buan Ma Thot kon
de pot op.....op naar Dalat om weer herenigd te worden met Bar en Dorien.
Dalat is weleldberoemd vanwege zijn Seenarie (??!!) en de EAsy
Riders...!!! En ik had er echt zin in om met de stoere mannen op vette
motoren door de bergen heen te knallen... liefst zo'n trike waar je achterop
in een fautteuil zit. Blijken de Easy riders een stelletje ouwe knarren te
zijn die je op hun Honda dream langs de touristische hot-spots tuffen.....
beetje jammer !!! Vanuit Dalat naar Ho Chi Min (Saigon), niet echt spannend,
maar we hebben ook niet ons best gedaan. Vanuit Ho-Chi-Min nar Mhyto de
gateway naar de Mekong-Delta. Dat men hier gewent is aan toeristen werd al
snel duidelijk, want hoe we ook ons best deden om als rechtgeaarde
backpakker individueel te reizen, steeds kwamen we weer uit op een een of
andere toerist-trap die overigens budgetair wel de beste keuze was en omdat
budgetair voor den backpacker toch een belangrijk woord is, besloten we de
krasstervakanties sightseeing special te nemen....... Met de hele boot naar
den fishfarm, kokossnoepfabriek, mangrovetripje.... kortom a
backpackersdream come true !!!!! In Chau Doc aan de grens met Cambodja lukte
het ons pas om uit de klauwen van de touristmaffia te ontsnappen en de
Mekong-delta op de scooter te ontdekken. Over weggetjes van zandzakken
kwamen we in geweldige dorpjes waar het hele dorp nog uitliep als er een
Farang(Buitenlander) op bezoek komt, spontaan wordt uitgenodigd bij de
mensen thuis om daar een beetje stom lachend aan de thee te zitten en een
praatje te maken wat niet lukt omdat de gemiddelde vietnamees geen
nederlands spreekt. Maar op de valreep liet Vietnam toch nog FF zijn ware
gezicht zien. Op 30-08-05 namen we afscheid van Vietnam door op de boot te
stappen die ons via de Mekong rivier naar PHnom Phen zou brengen.
Guesthouse #9 in Phnom Phen zou ons thuis zijn voor de komende 5 dagen.
Al genietend van een jointje en het uitzicht waren we onze hangmatten niet
uit te branden. 1 x zijn we onze hangmatten uitgeweest The Royal Palace te
bezoeken om daarna er snel weer in te duiken. Geen idee hoe Phnom Phen er
verder uitziet, wel een van de beste films ooit gekeken... Dodge Ball
(jointje=optional). Op 05-09 zaten we in Siem Riep om de must-see Ankor Wat
te bezoeken, erg indrukwekkend en met een personal tuk-tuk goed te doen in
een daggie... Vanuit Siem Riep terug naar Thailand om via Trat op Ko Chang
van zon, zee en ons huisje op het strand te genieten. 1 dag precies duurde
het toe barstte er een ongelovelijk noodweer los kreeg in 40+ koorts en de
vloedlijn verplaatste zich naar midden in onze kamer. Na negen dagen hadden
we er genoeg van en besloten we terug te gaan Bangkok... Met stralende zon
zaten we op de boot richting Bangkok. Vanuit Bangkok naar bergen van Chang
Mai, want het noorden van Thailand hadden we nog niet gehad, hier besloten
we om het klooster in te gaan om een cursus Vispassanameditatie te doen.
Eerst nog ff de grens over om onze visa te verlengen. Omdat we tijd genoeg
hadden besloten we om eerst nog een weekje in de "echte" jungle te
zitten in Ba-thong-Da een dorpje van de Akha-people in the middle of nowere.
Ook hier weer regenregenregen maar gelukkig was de coffeeshop open, de lucht
was puur en het uitzicht was fabelhaft. In Mai-Sae onze visa verlengt en via
Chang Rai richting Chang Mai om ons boven op de berg te melden bij het
klooster van Doi-Suthep om 10 dagen te leven als een monnik. Nu zit ik al
weer 3 dagen achter de computer me eigen het schompes te tikken om alles
weer up-to-date te krijgen. Maar de visa voor Myanmar zijn geregeld en de
vlucht naar Mandalay is op de 27ste. Een Abt van Doi-Suthep is Burmees en
heeft een brief voor ons geschreven waarmee we voor weinig of gratis in
kloosters kunnen slapen... Dus we zijn in ieder geval weer een maandje
zoet....... XXXX marcel
20 July
2005
Hee ja waar moet ik beginnen zo te
zien is he teen aardig tijdje geleden, maar we leven nog hoor!!! Na Ko Samui
zijn we dus via Prachuan Kiri Khan (een rustig vissers dorpje, alwaar we den
enige touristen waren, ook leuk voor de afwisseling) EN Hua Hin ,( zeg maar
het Thaise Benidorm) met den trein richting Bangkok vertrokken op daar in
Soi Bintang( zijstraat van het fameuze Khao San Road) van Bangkok te
genieten. Ongelovelijk je ziet daar de hele wereld aan je voorbij trekken in
het gezelschap van Sex, Drugs en Rock & Roll. Dus mooi zitten met een
biertje en toch weer stiekem een stout sigaretje. Nog ff een kickbox
wedstrijdje meepikken paleisje hier, tempeltje daar. Maar we waren
natuurlijk niet alleen in Bangkok om te lanterfanten, er moest ook wat
official buisiness geregeld worden nl. den visa voor China en Mongolie. We
lieten dit doen door een gespecialiseerd bedrijfje zodat wij onze handen
vrij hadden op ff bij het graf van linsey’s grandpa in Kanchanaburi (Burma
railway) en de oude hoofdstad van Thailand Ayuthaya te bezoeken.
Dus hup die bus in en gaan….. in
Kanchanaburi behalve Opa’s graf ook nog ff als een echte tourist op een
olifant gezeten, gezwommen in den river Kwai, in een 7 traps waterval
gezeten (Met echte zuigvissen…Lekker!!!) en een stuk van de Birma Railway
mit dem zug gemacht. Voor de break nog ff een coke-cursus meegepakt dus de
Tom-Yam soep, de groene en de rode curry’s en de kip met den cashewnoot
hebben geen geheimen meer voor ons. Omdat dit drukke programma ons niet in
den koude kleren ging zitten besloten we op 8 juni richting Ayuthaya te
verkassen, om daar in alle rust de tempels te gaan bekijken…. Hebben ze daar
188 tempels!!!! Dus brommert huren om ze gewoon alle 188 in een dag te
bekijken, lins achterop om te filmen en ik, ietwat gehaast, over den
tempelcomplexen crossend. Ik weet nog steeds niet of die monniken nou
stonden te zwaaien of met gebalde vuisten stonden maar we hebben er toch
zeker 75 bezocht.. mooi zat voor een daggie. ‘S avonds lekker genieten van
een plis en de lekkerste Phat Thai tot nu toe.
Ondertussen zijn we voor de 12e keer
deze reis, een amerfoorts stel (Saskia en Maarten) tegengekomen en we
besloten samen dan maar naar Mongolie af te reizen. Omdat we nog wat tijd
over hadden voordat we onze visa te gaan halen besloten Lins en Ik eerst nog
een oude bekende (Ouwegeil Sanders) in Pattaya op te zoeken dusss…. Hup weer
die bus in en hobbel de hobbel richting Pattaya om daar ?? Juni aan te komen.
Ik moet zeggen …… mooi strand daar in Pattaya als je tenminste niet zoek
raakt in de straten vol met wulpse Thaise en Thaisen. Gelukkig wist Henk de
weg en hebben we prima gegeten en een paar leuke Katoi showtje meegepikt (bedankt
nog henk).
Ondertussen was het tijd om onze
visa op te halen in Bangkok dus hup Bussie Bangkok…Toektoek… visabureau GVD
geen visa voor Mongolie en een halve voor China, heb die kerel over de
toonbank getrokken maar die vent bleef alleen maar lachen. We hadden geen
zin om nog langer in Bangkok te verblijven dus snel Cheepy-cheepy een ticket
richting Beijing geregeld en op >>>>> Juni stonden Lins, ik , Maarten en
Saskia voor de incheckbali voor de vlucht naar Beijing……. Excuse me...
Ticket no good !!!. TICKET NO GOOD??? GVD…. Dus ticketbureau bellen…… hello
ticket no good….. sorry…. Koerier en 15 minuten voor vertrek kwam alles nog
goed…… No Worries…. Be Happy !!!!
En zo stonden we op Zaterdag 18 Juni
om 23.00 in de straten van Bfuckingjing…. Zegt u het maar maar wel in het
chinees graag want anders begrijpen wij u niet….!! Dus wij met handen en
voeten duidelijk gemaakt dat we naar de Eastern Moring Sun Youth Hostel
moesten en dus wedstrijdje in den Riksja naar den hostel Lachuh…..!!!!!
De Eastern Morning Sun Youth Hostel
dat moest um worden dan….. alleen de morning sun viel wat tegen want we
zaten namelijk in een oude communistische nucleaire schuilkelder 4
verdiepingen onder de grond … maar ach het was goedkoop en er was warm water
en we zaten midden in het centrum van Bfuckingjing.
‘s Morgens werd duidelijk dat
Bfuckingijng een allememaggies toppie stad is, met vette shoppingmalls
alwaar koude noodlesoup al ontbijt wordt geserveerd. Ook bleek die Eastern
Morning Sun weer nergens te bekennen eant de mist van die avond bleek ook
overdag er te hangen en gewoon vette smog te zijn. ,s Middags nog wat
gelanterfant door de Hutongs, zeg maar den achterbuurten van Beijing, ‘s
avond pekingduck bij een meertje midden in het centrum. En Maandagochtend
08.00 was het tijd voor de3 mongoolse ambassade (vanwege die fuckers in
Bangkok). Xcuse me ??? Do you know the way to the Mongolian embassy ???? …….
Nou vergeet het maar met die chinezen, het enige wat je krijg is een big
smile…. Dus hup een duur hotel binnen gewanderd daar de weg maar gevraagd,
krijg je een kaartje met je bestemming in ut chinees… dus wij blij de taxi
in, en na een rit van 20 minuten wordt je 200 meter verder afgezet… What The
Fuck..!!! maar we waren wel in de buurt….!!!
De volgende dag konden we onze visa
al weer ophalen, daarna een treinticket boeken……Xcuse me… train to Ulaan
Bator full until 18-08-05….. What the fuck…. Gelukkig was er een mongool die
ons vertelde dat je beter de bus naar de grens kon nemen en daar de trein te
pakken ….. scheelde ook nog eens de helft.. dus budget technisch prima!!! En
zo sta je dus op 24 Juni tullen de mongolen op Zhuuk Squire hartje Ulaan
Bator (Veel spectakel want de nwe president werdt net geinhaugureerd
(!!!???) en daar moest dus op gedronken worden… De Volgende ochtend (kater!!)
weer naar den Chineese ambassade (vanwege die fuckers in Bankok) en een
chauffeur regelen om ons durch den Mongolei rondt te touren.
Na enkele Terrein wagens te hebben
afgeslagen (Tis wat, heb je als mongool een toppie wagen, willen de leden
een oude kutbak..) Vonden we eindelijk een geschikt mobile. Een oude
russchische Bak uit het Lenin tijdperk met genoeg ruimte voor onze baggage
en een echte mongool als chauffeur. Een gids en vertalter hadden we niet
nodig want we hadden een kaart en een Mongolian Phrase book , voor weinig,
op de kop getikt en het was wat vriendelijker voor ons Budget. Op 27 Juni (
als verjaardags kadootje kreeg ik de weigering van mijn creditcard, gelukkig
de enige manier geld te krijgen in Mongolie) was ut zover. Na een stuk taart
gingen we op weg naar de woeste steppes van Mongolie.
Onderweg bleek onze Mongolian Phrase
book vol te staan met handige zinnen als “Please hold the dog” en My horse
has al Limb, niet echt voldoende om de taalbarriere met onze chauffeur te
slechten. Maar als echte Backpacker laat je je hierdoor niet uit het veld
slaan. Voor het eerst kregen we een voorproefje van het natuurschoon wat ons
te wachten, echt prachtig !!! Na 1 dag over de weg gereist te hebben hield
opeens de weg op (heel mongolie heeft maar 2000 KM asfalt) en ons russisch
koekblik ontpopte zich als een ware truttenschudder. (We zijn er nu bijna 2
weken niet meer in die auto en nu pas komen onze organen weer langzaam op
hun originele plaats terug). Maar Mongolie is prachtig. Die avond kampeerde
we bij een riviertje. We hadden met Saskia en Maarten afgesproken om
Cheapy-Cheapy te gaan en daarom op KHao San Road een tent slaapzak en matje
gekocht om zo wat munten uit te sparen. De tent stond snel en was prima en
alles leek perfect maar opeens waren er duizenden muggen en steken die
krengen !!! Volgens onze chauffeur was er maar 1 oplossing en dat was een
vuurtje van gedroogde paardevijgen en dan in die rook te gaan zitten…… Ik
moet 1 ding zeggen …. We aten zuurkool…. Zuurkool?... ja zuurkool, en die
was prima …. Ook ontdekte ik iets in mezelf wat ik nog niet wist… ik ben erg
goed in het vinden van gedroogde cow-shit…. Heel erg goed zelfs !!! (how
that on you C.V.) Enfin ‘s avonds bleken onze in Thailand gekochte
slaapzakken (+20) niet erg bestand tegen de mongoolse nachten, die zeg maar
verassend koud waren, waardoor we de Eastern Morning Sun ( Hee daar ist ie)
nodig hadden om onze, aan de mongoolse steppe vastgevroren reet weer te
ontdooien. Gelukkig was het overdag snikheet dus gemiddeld zaten we goed.
,s Morgens weer het kamp opbreken en
hup weer den russische truttenschudder in op naar het op 1 na grootste
klooster van mongolie met de romantische naam Amarbayas, gebouwd door de
1ste Mongolische Dallei-Lama Zanzabar in 500 na CHR. Het lag in een
prachtige valley met wilde paarden stromende bergbeken en hier en daar een
ger. Het klooster had ietwat achterstallig onderhoud en bleek volledig te
zijn ondergescheten door de locale volgels. Erg mongools allemaal !! Omdat
we al wat achter liepen op schema besloten we niet te overnachten maar door
te rijden en te kamperen in the middle of nohere om onze reet weer vast te
laten vriezen aan de mongoolse steppe, die echt prachtig is. Zodra je je
tent, in the middle of nowere, had opgezet bleek die middle of nowere, niet
echt verlaten te zijn, want zodra het vuurtje van gedroogde cow-shit rookte
kwamen er van alle kanten mongolen op hun paarden aangereden en we hebben
menig avond, met de snelheid van 1 liter Vodka per kwartier, rondom ons
vuurtje gezeten, Sinterklaas liedjes te zingen voor onze mongoolse vrienden..
heel gezellig… beetje mongools worstelen erbij… PRIMA!!
Op 2 Juli kwamen we aan bij het
Khovsgul Lake in noord mongolie, het ik een zustermeer van het Baikal meer
in rusland en het meer is echt ENORM zowel in groote als in schoonheid.
Kristalhelder water omgeven door besneeuwde bergtoppen en…. Touristcamps !!!
Jezus dat is kut…. We waren op zoek naar een stukje ongerept natuur en dan
krijg je dit….. gelukkig hadden we onze eigen gear dus gingen we op zoek
naar een geschikte camp-site. Toen de weg, die er toch niet was opeens
onbegaanbaar leek werd het onze chauffeur te gortig en weigerde verder te
rijden, gelukkig hadden we ons Mongolian Phrase book maar zelf een
onberispelijk uitgesproken “Please hold the dog” kon onze chauffeur niet
overtuigen om verder te rijden… Totdat professor Barabas ten tonele
verscheen. Prof. Barabas was een 62-jarige mongool die het pleistosene
gebeuren rond het Khovsgul-lake bestudeerde. Hij overtuigde Badja (onze
Chauf) om iets verder te rijden naar de perfecte campingplek En regelde voor
2000 tukruk (2 eu.)en een fles Vodka toestemming van de altijd dronken
mongoolse park-ranger….. iedereen Blij. Inmiddels hadden we dekens gescoord
zodat de mongoolse nachten ook niet meer zo koud waren. Vodka,Rode kool met
appelmoes van Koelemans, worstelen, volleyball alles was perfect !!!!
De volgende ochten leek onze
afgelegen camping plek toch niet zo afgelegen want toen we wakker warden
waren we omgeven door mongoolse dagjes mensen en zelf de Mongoolse versie
van de Kras-Stervakantie bus kwam voorbij crossen. We keken onze chauffeur
aan met een blik van zie je wel dat het kan, omdat die zin stond niet in ons
Mongolian Phrase Book stond. Later tijdens onze reis bleek onze chauf toch
de gebruikelijke eikel te zijn, en probeert wat bij te verdienen door
touristen geld afhandig te maken, hij had volgens ons overall dealtjes lopen
maar verdiende nix omdat wij onze eigen gear hadden dus probeerde hij het op
een andere manier, we misten 2 hele tanken benzene a 30 eu. Each, bestelde
happy ongevraagd 2 keer het duurste van de kaart (wij zouden zorgen voor
zijn voedsel en noodles lusten meneer niet) terwijl wij op noodles leefden.
Normaal niet zo’n problem maar de creditcard werdt nog steeds geweigerd en
dat is de enige manier om geld te krijgen in Mongolie.. Anyway…. de
mongoolse natuur en de mongoolse mensen is prachtig. Airag drinken, zwemmen
in het ijskoude Khovsgul lake, paardje rijden, blijven tukken in een ger bij
een mongoolse platteland familie…. Toch was ik blij toen we op 14 Juli in
Ulaan Bator aankwamen, eindelijk weer een beetje in de bewoonde wereld en
uit den truttenschudder, waarvan ik ondertussen (en van het paardrijden)
vette blaren op mijn reet had. We hebben het Nadaam Festival meegemaakt
heerlijk gezeten bij ZAZA Backpackers hostel, mijn creditcard deed het weer
dus wat kon er nog mis gaan ??? Nou de Visa natuurlijk, onze visa konden we
pas vrijdag halen terwijl ons verteld was dat het donderdag ook kon, en
daarom donderdagavond onze treintickets hadden geboekt. Gelukkig was het
geen hebben we de mongoolse burocratie overwonnen en onze tickets verzet.
Aan de Chinese grens wou de chauffeur (i.v.m. problemen met zijn baas) niet
vertrekken waardoor we met 15 backpackers+bagage in een Suzuki Alto (wereldrecord
??) de bus probeerde in te halen, die een uur eerder was vertrokken.
AHHHH…..I AM ALIVE !!!!!
Het is nu 18 Juli en we zitten al 2
dagen in Beijing om wat het e.e.a. te regelen en bij te komen, vannochtend
naar de Vietnamese ambassade geweest en het is weer niet in 1 keer gelukt om
onze visa te regelen….. I Love Travelling……XXXX Lator…
P.s. ik mis jullie wel hoor maar nog niet genoeg om
terug te komen XX
28 Mei 2004
Sawadykap lieve
kijkbuiskinderen het is weer eens tijd voor een update:
We waren in Maleisie
gebleven en uhh... ja wat moet ik over Maleisie zeggen in Melakka (21-04-05)
stond een hollandse windmolen, leuk maar thuis zijn ze mooier. Kuala Lumpur,
wat een stad, mooie gebouwen, echt te veel verkeer, een perfecte guesthouse,
redelijk eten maar dan voornamelijk indiaas en je kunt er vooral fantastisch
shoppen, maar we hadden nix nodig dus op naar de hooglanden van Cameron
(24-04-05) waar het voor de verandering eens heerlijk koel en rustig is,
mooie trektochten en natuur en zo.......... 's avonds vroeg naar bed een
beetje ruiken aan elkaar.... gelukkig had de hostel wandjes van 5 mm dik dus
de live dark room feeling was aanwezig. Op naar de Taman Negara de oudste
Jungle (130 milj.) van Maleisie en ook de meest commerciele jungle van
Maleisie. Wel enorme boompjes maar de jungletreks waren nog net niet
geasfalteerd, overal in "The Jungle" hordes touristen, de
originele bewoners die overdag in hutjes in het woud woonden bleken 's
avonds gewoon in het dorp te wonen en ik ben er zeker van dat de blaaspijpen
die ze gebruiken om apen te schieten uit Bali komen want daar waren ze 3x
goedkoper.... Sorry maar dan vond ik Kuala Lumpur meer een Jungle. Dusss....
Op naar Kota Baru
(01-05-05), wereldberoemd vanwege zijn Typhus uitbraken op de nachtmarkt.
Helaas moesten we de volgende ochtend met de SLOW BOAT richting "The
Perhentians"........... Op de Perhentians zijn we erachter gekomen dat
we al op heel veel mooie
plekjes van de wereld zijn geweest want in onze mening hoef je echt niet
naar deze "Droombestemming" of je moet absoluut teveel willen
betalen en met hordes andere touristen polonaise over het eiland willen
lopen. Dus terug naar Kota Baru (06-05-05) om vandaaruit met de trein
richting Thailand te vertrekken.
Op 7 mei kwamen we
via Sungai Kolok Thailand binnen. De in de trein bestelde maaltijd was beter
dan welk voedsel ik ook in Maleisie had gegeten en voor de prijs van een
blikje bier krijg je in Thailand een halve liter...AHHHH Welcome in
Thailand, land of smiles. Hok Chin Hin in Hat Yai was een prima Hostel
terwijl je dat in eerst instantie niet zou zeggen. In de entree was ook een
restaurant gevestigd waarvan een wand als keuken diende en de andere als
tempel terwijl je begroet werd door stapels afwas, en de manager was ook een
beetje weird, begon ongevraagd je spullen te bestuderen en zette dan een
heel ruilhandeltje op en kwam met de raarste zaken aanzetten( voor een
braziliaanse munt, 3 boedha's en een geluksammulet), gelukkig was hij
absoluut niet vervelend alleen een paar forse klappen van de molen gehad.
Hat Yai bleek een in ieder geval een aziatische stad te zijn zoals wij ons
hadden voorgesteld, met onleesbare verkeersborden, rare gerechten,
fantastische massages en rare mensen. Zoals Maarten en Saskia, een hollands
stel die ongeveer dezelfde reisroute hebben als wij en dus zo nu en dan
tegen het lijf lopen. En iedere ochtend nadat we elkaar zijn tegengekomen
zitten we met een vreselijke kater en een gat in den begroting, maar wel
gezellig. Verder nog een telefoontje gekocht in Hat Yai alleen nu niet bij
me en weet het nummer niet uit ut hoofd.
De havenstad
Krabi(09-05-04) was de volgende bestemming, de springplank naar Ko Phi Phi,
maar wij besloten om er een paar dagen te blijven hangen, brommertje gehuurd,
in de hotsprings gelegen, Tempeltjes bekeken, 1237 traptreden naar boven om
Boedha's voetstap te zien en 's avonds Saskia en Maarten weer tegenkomen en
weer ff door de remmen schieten..... Op 12 mei namen we de longtailboot naar
Rai Ley beach, een strand omsloten door kalksteenrotsformatie's, erg
indrukwekkend. We hadden echter besloten om ondanks de Tsunami toch naar Ko
Phi Phi te gaan, waar we dus 15 maart aankwamen, en ik moet zeggen zo op het
eerste gezicht viel het wel mee, schoon strand, lekker rustig dus lins en ik
lekker bakken op het strand. Maar na zo'n 2 dagen rondlopen op het eiland
zag je dat de schade toch wel enorm was en na een dagje volleyballhu met de
lokale bevolking begon er toch een klein schuldgevoeletje in het geestje
rond te waren. Dus besloten we om aan een van de vele projectjes mee te
werken. Die zelfde avond lopen we Tom en Aka tegen het lijf die ons na een
avondje bieren uitnodigden om mee te varen met hun "skeepje" naar
Phuket en dus moesten we kiezen. Het is dus het zeiltochtje zonder zeilen
geworden maar het "skeepje" was een fantastische tweemaster met
alle voorzieningen aan boord en we hebben heerlijk an gezeten. En ik heb er
zelfs........ Ja Ja poffertjes gebakken. Nu(19-05-05) zitten we in Phuket en
morgen staat de busreis naar Ko Phan Gang op het program want over 2 dagen
is de Full Moon party en we zijn toch in de buurt dusssss.......Tijd voor
een feussie. Omdat we iets eerder op Ko Phan Gang waren zagen we hoe Hat Rin
Beach (that’s the place) langzaam volstroomde, En op den dag zelfe stonden
we met zo’n 5000 man op ut strand te swingen en op zo’n moment mis je je
vrienden, ja echt waar voor zo’n 2 minuten misten we jullie echt. Hebben
hier en daar ons dansje gedaan en om 6 uur stonden we weer voor den bungalow
met een gevoel dat we misschien hiervoor toch iets te oud worden !!!! Maar
ja als je maar lol hebt.
2 Daagies later op
naar Ko Samoui, om bij te komen. Wederom palmbomen en prachtige stranden
maar die kennen we nu wel dus tijd voor iets geheel anders. Eerst ff naar
Myramar om onze visas te verlengen (Voor de kaartlezers onder ons in Ranong)
en dan via Prachuap Khiri Khan en Bangkok naar den hellfire pass om de
bridge over the river Kwai met een bezoekje te vereren.
5
maart 2005
Lombok Dussss…na een trip va ca. 5 uurtjes, in een roestige ouwe skuit
tot de nok toe volgeladen met
exotische gebeurtenissen. Allang blij
dat we de overkant hadden
gehaald stapte we blij de bus in met sticker
parawisata om vervolgens te
worden gedumpt bij Hotel Wisata in Mataram
terwijl Kuta.(Lombok) de
bedoeling was.... volgens de chauffeur was ut
te gevaarlijk om.‚s avonds door de
bergen te rijden dus een overwachte
overnachting in.Mataram in een rabbig
hotelletje. De volgende ochtend
bleek de weg naar.kuta kaarsrecht te
zijn en we waren duidelijk
genaaid. (Wisata
betekend.overigens toerist).
In Kuta(Lombok) werden we onthaald door de gebruikelijke collone
van.straatventers die wel heel erg hun best deden om hun handel aan
te.prijzen, dus brommertje
gehuurd om ze te snel af te zijn en om
Lombok eens.van binnen te bekijken. Lombok is dus fantastisch prachtige
bounty.stranden en panorama’s ,en al brommerent kom je in dorpjes waar
de tijd.heeft stil gestaan, geen
elektriciteit en stomend
water, drinken uit een.kokosnoot wassen en poepen in de rivier, „wilt u
een kopje thee? Nee doe.mij maar de kokosnoot!!“.Verder valt er op
Lombok als non surf-dude behalve vervelende verkopers.weinig te beleven
dus na 3 dagen inpakken en op naar Gili Trawangan een.eilandje ten
westen van Lombok. Onderweg nog 3 scams ontlopen .... al.reizend wordt
men wijs!!!
Gili Trawangan ik oke !!!!
Besloten we al op de 1st avond onder het genot
van een.stout sigaretje en uitkijkend over de azuurblauwe zee. Lins
besloot haar.duikbrevet te gaan halen wat minimaal 4 dagen ut eiland
betekenden. „niet.de slechtste plaats op aarde“ en dat werdt onder water
nog eens bevestigd.roggen, haaien, schildpadden en zo prachtig dat ik
regelmatig op 30 meter.bevond terwijl je met je open-water maar tot 18
mtr mag dusss... tijd om.mijn advanced deep dive te gaan halen. Toen
lins geslaagd was samen.gedoken (Ohoe..... romantisch) 's avonds goed
eten, relaxed sfeertje…..Wat een eiland!!!!!
Ondertussen hadden we tijdens het nuttigen van een bospaddenstoel
theetje,.de Zwitserse Conzage, 42 jaar, al
10 jaar op reis en
duikinstrukteur op.de Togian islands (Sulawesi). Na een paar gezellige
avondjes nodigde hij.ons uit om naar Togian te komen en daar te duiken.... Dat
moesten we maar.doen dan...!!!!
Na 10 dagen Gili dwongen we
ons zelf om te vertrekken richting Sumbawa.
Dus hup busje in, busje uit, die overigens bomvol ernstig zwetende
hollander kreeg ik toch wat ruimte!!! En poef opeens sta je om 22.00
uur ergens in de negorei(bleek het busstation te zijn,1 lampje met 2
stoelen) in Sumbawa besar met 50 indo’s om je heen. Achteraf bleken ze
heel aardig te zijn, maar je ga toch ff denken!! Toen we hadden besloten
waar te overnachten kwam net de bus naar Bima aangereden, of we mee
wilden voor 100.000>80.000>70.000 oke let’s go !!! Later in de bus
bleek een kaartje 50.000 te kosten.... weer genaaid. Gelukkig hadden we
plaatsen naast de wc, en de chauffeur dacht dat ie nickie Lauda was,
zodat de pis onder de deur kwam
vergezeld van goeie duften....
(Travelling= beautyfull!!)
Om 4 uur ’s nachts kwamen
we in Bima aan. Alles dicht ,
maar genoeg
plaatselijke “salesmen” die je op weg willen helpen. Dus een
peukkie en
de mannen mochten zelf bieden. Onze taxi (paard en wagen) bracht ons
naar het hotel waar we het nachttarief betaalden met de gebruikelijke
”new in town belasting" maar we besloten ons daar niet meer druk over
te maken. Volgend ochtend door Bima gesjokt> leuk maar niet meer dan
dat dus lieten we ons door 3 opgeschoten jochies in de indo-rave-bemo
naar Sape brengen voor de overtocht naar Flores.
Om 25.03.04 kwamen we op
Flores aan. Volgende ochtend 05.00
vissersbootje naar Rinca gehuurd om de Rinca(Komodo) varaan een
bezoekje te brengen. De boottocht fantastisch met geweldig uitzicht
over Flores en tijdens de jungle tocht 2 varaanen ”in the wild” gezien
en 7 bij de keuken.Verder grotten bezocht en bij mensen thuis gegeten.
Niet te veel gereist want daar hadden we geen zin in en op 28.03.04 de
Love-boot naar Makkasar(Sulawesi) genomen.
Makkasar klinkt heel avontuurlijk maar inwekelijkheid
is het gewoon een
smerige stad met 2 miljoen inwoners en open rioolen en veel te druk
dus.... wegwezen richting Rantapao ”the gateway to Tana toraja” de
hooglanden van Sulawesi met veel traditionele gebruiken. Begravenis
bijgewoond waar voor je neus 20 buffels den keel wordt afgesneden… heel
traditioneel allemaal... watervallen, aan de bergwand hangende
doodskisten van 200 jaar geleden, wederom prachtige uitzichten kortom
tijd om richting Togian island te vertrekken.
De reis ging via
Palopo-Pendolo-Tentena-Poso naar Ampana een ritje 3 dagen
door de hooglanden van Sulawesi. Waarbij we in Pendolo ons naar een
romantisch hostel lieten brengen door de Betjak (brommertaxi). Homestay
failliet, bedjak weg, sta je weer in de middle of the jungle. Gelukkig
vond lins een mannetje (waar die nou vandaan kwam?) die ons weer terug
in de bewoonde wereld bracht.
Via Ampana met de boot naar de Togian Island om daar te genieten van
een hutje op een bounty strand en te duiken met de Zwitserse Conzage die we
op Gili Trawangan hadden ontmoet. Jezus wat is ut daar prachtig onderwater
enorme koraalvelden met wel 20 soorten koraal 30 soorten sponzen en
natuurlijk vissen in allerlei soorten en maten.
Ondertussen begon de tijd te dringen( 60 dagen visum)dus zijn we op 12
april naar Jogyakarta gevlogen geweldige zonsopgang op de Borobudur
meegemaakt, Het Hindu-geloof uitgelegd gekregen bij de Prambanan Tempels de
beste warung van Indonesie ontdekt, paleis van de Sultan bezocht, enorm veel
Batik gezien maar nix gekocht. En via Bandung en Bogor(Alwaar ik in de
botanische tuinen mijn 1st snake in the wild heb gespot !) naar Jakarta te
gaan om het vliegtuig naar Singapore te nemen. Dat werd nog ff spannend want
ze wilden onze tickets niet accepteren die in Australie gewijzigd waren,
terwijl dat eigenlijk niet mocht omdat de tickets maar 1 maand geldig waren.
Dus toneelstukje opgevoerd baas erbij, zijn baas erbij en het toch voor
elkaar gekregen. Het is nu 20.04.05 en we zitten dus in Singapore Little
india om precies te zijn in een hosteltje voor weinig te genieten van het
indiase eten en me eigen suf te typen. Morgen nog ff naar het hoofdkantoor
van Singapore Airlines om het laatste gedeelte van mijn .ticket terug te
krijgen ( wie niet waagt die niet wint).
Het plan is om verder via Melaka naar Kuala-Lumpur te reizen. En daar
zien we wel verder. Want het plan is…er is geen plan !!! Verder is het je
misschien opgevallen dat ik nogal aan ut kloten ben met hoe ik ut op den
website krijg maar ut staat er in iedergeval op en neem nou maar van mij aan
dat dit bloed ,zweet en veel gegodver heeft gekost
Lator!!!!!!!!!!!
20 Februari 2005
Hatjiekiedee het grote Azie
avontuur is begonnen hoor !!!!! Na een vlucht van 5 = uurtjens vanaf
Melbourne landen we op Dempassar Bali. Zoals echte backpackers betaamd
liepen we vol goede moed de termimal uit, om na 5 seconden het water door je
bilnaad te voelen gutzen, Jezus Christus wat een hitte, HEEE mister you want
transport, klonk toen nog als muziek in den oren!!! Howmuch to Sanur please
???? 30.000 umpies. 30.000 umpies ???? 3 EU okhee.
Na een paar logement te
hebben bekeken, namen wij ons intrek in Logement The Watering
hole ( Whats in a name want er was geen water te bekennen of het
moet het straaltje uit den douche zijn geweest?) de kamers waren prima maar
wat nog belangrijker was, was dat het tegenover het GRAND BALI BEACH
HOTEL(*****) is gevestigd, alwaar de rest van de Familie Dijkman bivakkeerde
en die we een surprise visit zouden brengen, zo gezegd .. zo gedaan!!!
Nou helemaal fantastisch natuurlijk !!!!! Pa en Ma nodigde ons uit om bij
hun in het BALI BEACH in te trekken, wat wij natuurlijk niet konden weigeren
(Thanx Ma en Pa!!) al was het maar om eens ff rustig te wennen aan de
temperatuur (gem. 34 graatjes) en the way off live van den kleine aziers.
Ik moet zeggen dat we dat
wel ff nodig hadden want een kleine cultuurschock kwam toch ff den hoek om
kijken. Dusss lekker bakken in het rustige SANUR terwijl we den
afdingkunsten van Erik en Ieneke (broer en schoonzus Lins) afkeken. Waarbij
ien tot op het bot gaat maar als tourist betaal je evengoed nog altijd het
dubbele dus achteraf iedereen. Duussss 10 dagen relaxing, beetje eten,
zonnen, zwemmen, eten, zonnen, zwemmen relaxing op ut Tampaatje. Ondertussen
nog FF met Erik en Ien den rubberboot den Agung Agung afgeraft (Toppertje
!!!), op den brommert de Sawas rond Ubud onveilig gemaakt, en na dit
alles weer op ut Tampaatje den relaxhouding aannemend.
Op 3 maart stapte den
Fam Dijkman weer op ut vleugzieg en wij vertrokken naar Legian op den
volgende dag in Het KUTA INN ons intrek te nemen midden in het
centrum van Kuta Bali ( eigenlijk veel te duur maar ja !! 100.000 umpies p/n
(10 EU. Incl breakfast). Gister
een bezoekje aan Uluwatu gebracht, Tempel ter ere van den zee goden met
appies leuk hoor...... maar niet echt spannend. Overigens waren lins en mijn
persoontje de grootste attractie daarroo want wij moesten met iedereen op de
foto !!!!!! Nou morgen naar Lombok een kijken wat daar te doen is......
Greetingzzz
|
